Po ponad roku (nie­li­cząc jed­ne­go tek­stu o wycie­ku danych z Ubera, któ­rym jed­nak nigdzie się nie chwa­li­łem) wró­ci­łem do pisa­nia blo­ga. Skąd taka dłu­ga, nie­zpo­wie­dzia­na prze­rwa?

Każdy z nas ma mózg. Nawet te oso­by, któ­re cza­sem posą­dza­my o jego brak. Co rów­nie zaska­ku­ją­ce, wszy­scy wyko­rzy­stu­je­my mózg do tych samych funk­cji. Wiem, że może być cięż­ko w to uwie­rzyć, ale nawet te oso­by, któ­re posą­dza­my o brak mózgu myślą i uczą się.

Co łączy meble z kar­to­nu, cia­sto w prosz­ku, ori­ga­mi i psy­cho­lo­gię? Takie pyta­nie posta­wi­li przed sobą Michael Norton, Daniel Mochan i Dan Ariely, a nawet zna­leź­li na nie sen­sow­ną odpo­wiedź. Zanim jed­nak doj­dzie­my do tego co z tym wszyst­kim ma wspól­ne­go słyn­ne impe­rium Ingvara Kamprada przy­wo­ła­ne w tytu­le, zacznie­my od kre­cie­go kop­ca.

Jak poin­for­mo­wał przed­wczo­raj Uber, hake­rzy wykra­dli dane 57 milio­nów użyt­kow­ni­ków apli­ka­cji (zarów­no pasa­że­rów jak i kie­row­ców). Startup z San Francisco zapła­cił 100 tysię­cy dola­rów wła­my­wa­czom by dane usu­nę­li. Najbardziej szo­ku­je jed­nak fakt, że to wszyst­ko mia­ło miej­sce w 2016 roku.

Temat nasu­nął mi się już jakiś czas temu, a że ostat­nio czę­sto podob­ne pyta­nia zada­je­cie mi w mailach, to posta­no­wi­łem poru­szyć ten pro­blem tutaj. Nie chcę jed­nak niko­go otwar­cie nama­wiać do rezy­gno­wa­nia ze stu­diów. Chcę naświe­tlić kil­ka kwe­stii, o któ­rych rzad­ko się myśli podej­mu­jąc decy­zje doty­czą­ce swo­jej karie­ry.

W inter­ne­cie moż­na zna­leźć mnó­stwo histo­rii ludzi wyko­rzy­sty­wa­nych przez nie­uczci­wych pra­co­daw­ców, trak­tu­ją­cych pra­cow­ni­ków jak maszy­ny, któ­re moż­na w każ­dej chwi­li wymie­nić. Zdecydowanie rza­dziej mówi się o tym, że w Polsce przy­by­wa firm trak­tu­ją­cych pra­cow­ni­ków jak naj­więk­szy skarb. Turniej Fify w godzi­nach pra­cy i mie­sięcz­ne work­ca­tion na Bali? To nie tyl­ko dobry spo­sób na przy­cią­gnie­cie pra­cow­ni­ka, ale tak­że zwięk­sze­nie jego efek­tyw­no­ści.